Klassieke benadering
In de klassieke benadering wordt strategie gedefinieerd als “de lange-termijn richting van een organisatie”. Instrumenten zoals de PESTED-analyse, het Vijfkrachtenveld van Porter, het Business Canvas Model van Osterwalder en stakeholder mapping zijn belangrijke instrumenten voor organisaties om hun strategische doelen te bepalen. Vervolgens worden plannen en processen ontwikkeld om deze doelen te bereiken. Topmanagement is de ‘key actor’ in het stellen van de strategische doelen en het ontwikkelen van implementatieplannen. De klassieke volgordelijke strategieontwikkeling met gebruik van ‘roadmaps’ is het best toepasbaar in stabiele, overzichtelijke markten.
Netwerkbenadering
In de netwerkbenadering moeten organisaties in toenemende mate strategisch samenwerken met (concurrerende) externe stakeholders om in te spelen op nieuwe ontwikkelingen of veranderende omstandigheden. De organisatie weet waar zij staat, maar de weg vooruit is moeilijk te overzien. Strategieontwikkeling vereist samenwerking met stakeholders en andere organisaties. Strategie en doelen ontstaan in de samenwerking in en buiten de organisatie. Spelers zijn management, medewerkers, cliënten, leveranciers en (concurrerende) organisaties. Strategieën in moeilijk voorspelbare markten hebben een kortere levenscyclus dan in de klassieke strategiebenadering.
Strategie in werking
In deze benadering is het statische zelfstandig naamwoord ‘strategie’ vervangen door het dynamische ‘strategie in werking’ (strategizing). De overgang naar strategie in werking verlegt de focus van topmanagers naar de dagelijkse praktijk van de middenmanager en het personeel op de werkvloer. Strategie is dan een continue proces van medewerkers met een hoge mate van autonomie die sterke ideeën over de identiteit van de organisatie delen. De strategische uitkomst van hun activiteiten in een open systeem vormt het pad van de organisatie.